Hallo daar…

Een artikel van Tina Geels

Kun je mij horen, kun je mij zien? Ja hoor, zet nog even het geluid aan. Nooit eerder waren we zo met elkaar verbonden als het afgelopen jaar. In- en uitzoomen. Ook nu het inenten begonnen is blijven we met elkaar verbonden op afstand.

Afstand
Ik kijk bij de supermarkt hoe iemand het mondkapje tevoorschijn haalt en de elastiekjes over haar oren friemelt. Niemand ontkomt aan de beperkingen van het dagelijks leven. We leven op afstand en tegelijkertijd waren we nooit eerder zo met elkaar verbonden. Wie had kunnen voorzien dat ons leven zo ingrijpend zou veranderen. Niet alleen fysiek, oook mentaal en geestelijk is er iets fundamenteel verschoven. Nooit eerder vroegen we zo nadrukkelijk naar elkaar buiten onze eigen kring. Hallo daar, hoe gaat het echt met jou? Alsof we een jas hebben uitgedaan, na een koude tijd van ieder-voor-zich. Er is een sneltrein stilgezet, zonder dat iemand aan de noodrem trok.
Een ramp voor wie werk en inkomsten het afgelopen jaar is kwijt geraakt. Waar vind je dan houvast en solidariteit? Met wie ben je verbonden als het echt tegenzit? Als je alleen thuis zit op de bank net verdriet en verlies. Hoeveel kun je dan nog hebben? Wie vraagt er dan: Hallo daar, hoe is het met jou?

Transformatie
Onmiskenbaar zitten we met z’n allen in een grote verandering, transformatie deftig gezegd. Niemand weet waar naartoe, ook Elon Musk niet met zijn geniale innovaties tot een reisje naar de maan. Een nieuwe tijd? Laten we het niet te snel invullen. Liever eerst een pas op de plaats met de vraag: hoe nu verder want er is iets kostbaars aan de gang. Een soort nieuwe sensitiviteit naar elkaar en naar de wereld om ons heen.

Bezinning
Veertig dagen voor Pasen is als tijd van inkeer en bezinning in een oud ritme van het jaar, krijgen we cadeau. Niet meteen roepen: wat is de volgende stap? Misschien wel even niets. Misschien we even de verbinding aangaan, je terugtrekken. Kan dat? Hoort dit wel bij jou leven?
Ik denk terug aan de Kerst, onze kinderen (jonge dertigers) thuis rond de tafel met een ouderwets spel. Gewoon even een time out. Het voelt vertrouwd, niet uit nostalgie, maar meer iets van echt-dichtbij zijn.
Kunnen we achter de vanzelfsprekend van beeldbellen even uitzoomen en er bij stil staan dat je bij een oud verhaal mag schuilen. Een verhaal van inzicht en overzicht, van in- en van uitzoomen. Jij alleen opzoek naar houvast en verbinding want het leven kan ontzettend alleen voelen, van niet-verbonden zijn.

Gedragen weten
Aan de wilde dieren en de spoken van de nacht is Jezus in de woestijn overgeleverd. Mens zoals jij en ik. Verdwaald in de wildernis van zijn leven. Geen verbinding, geen vaste grond onder de voeten. Jezus zakt weg overvalt hem. Hij is even niet weerbaar maar naakt in een eenzaam bestaan. Niemand die roept: “Hallo daar, hoe gaat het nu echt met je?” Als hij niet meer verder kan, wil hij wegkruipen, liefst maar dood gaan. Juist dan voelt hij iets van bodem: en ‘engelen dienden hem’ staat er (Mattheus 4:11). Jezus wordt gedragen. Het toelaten van deze ultieme ervaring van leegte maakt hem weerbaar en stevig. Als je het zelf niet meer weet, is er diep van binnen iets, een thuis. Je wordt uitgenodigd om binnen te gaan, om je te verbinden met het diepste geheim van jouw leven. Het is een plek, een heilige grond waar je altijd naar terug kunt keren, want je bent er ook al eens geweest. Echt verbinden kan alleen als je jezelf kwetsbaar durft te voelen, eerlijk wilt zijn. Dat betekent ook de wanhoop, de leegte proberen te delen. Stoere taal? Nou nee, een stukje eigen ervaring.

Opnieuw verbinden
Niemand heeft gezegd dat geestelijk volwassen worden vanzelf gaat. Het was ook voor mij een lange weg. Soms ervaar ik nog dat ik de verbinding kwijtraak. Dan denk ik aan de engelen uit het verhaal van Jezus in de woestijn. Zoals ze hem hebben gedragen, zo zullen ze ook mij dragen en mij weer aan mijzelf terug geven. Daarmee kom ik weer thuis en kan ik mij opnieuw verbinden met de mensen om mij heen, met de natuur en met de lucht, met dat warme gevoel van liefde als de adem van de Ene. Zo wordt ik steeds opnieuw geboren.
Veertig dagen staan in de Bijbel voor een heel leven. Je mag je eigen leven als leerschool zien om mens te worden zoals we zijn bedoeld: warm en vol veerkracht, kwetsbaar en stevig tegelijk. Veertig dagen als periode van inkeer om de lens van jouw leven weer scherp te stellen met vragen als: “Waar ben ik in het grote geheel? Wat is de koers van ons samenleven? Hoe kan ik daaraan bijdragen?”
Teruggeven van onszelf en aan elkaar – zou dat echt de winstzijn van deze wereldwijde crisis?

Tina Geels
Life coaching InBetween